Hani küçümsenen bazı şeyler vardır ve hemen “Aman canım sende, alt tarafı …… değil mi, ne önemi var?” der geçeriz. Şimdi “pişmaniye” ile ilgili öyle bir şey anlatacağım ki bakalım acaba “Alt tarafı bir pişmaniye, ne önemi var?” diyecek misiniz?

Bugün bir misafirim vardı. Yanında da 10 yaşlarında tatlı bir kızı vardı. Ana-kız ziyaretime gelmişler. Bu kişi mezuniyetinden sonra yaklaşık 25 senedir görmediğim öğrencilerimden biriydi. Kapıdan girdiğinde gözündeki sevgi pırıltısını gördüm. Sarıldı bana, baba gibi, Ayrıldık bakıştık… Bir daha sarıldı. İnanılmaz bir duyguydu. Yıllar sonra unutulmamak bir öğretmen için onurun en yücesi olsa gerek.

Salona geçtik muhabbete başladık. Derken çantasından bir paket çıkardı. Kızı bana uzattı. O da ne? Pişmaniye… Ne diyeceğimi şaşırmıştım. Ona baktım, gözlerinin içi gülüyordu. “Öğretmenim siz pişmaniye seviyordunuz. değil mi?” diye gülerek sordu. “İyi de sen bunu nerden biliyorsun?” dedim. Meğer yıllar önce ben bir paylaşımımda pişmaniyeden ve sevdiğimden söz etmişim. Hatırlamıyorum bile. Ama o bunu unutmamış. Yıllar sonra bana kendi güzelliğinin yanı sıra torunum sayılan güzel kızını ve bir paket pişmaniye getirmiş. Bundan daha büyük mutluluk olabilir miydi?

Şimdi gel de “Alt tarafı bir pişmaniye.” de bakalım! Denilebilir mi?

Güzel Emel’im seni ve şahsında senin gibi gönlü güzel, sevgide ve saygıda hiç kusur etmeyen tüm öğrencilerimi öpüyorum. İyi ki sizinle birlikte olduk. İyi ki bu mesleği seçmişim. Benim gibilerin tek beklentisi sizlerin başarısı, mutluluğu ve sağlığıdır.